Lees alle columns van Jan Stoop op www.borneinbeeld.nl
“Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan?” hoor ik zondagmorgen 5 juli 2020 op de radio. Ja, ik ben precies in die dingen. Om nog wat preciezer te zijn, tussen een beschuit met kaas en het zondagse zachtgekookte biologische eitje. Tussen vlagerige, fel zwiepende windstoten klinkt het als lang niet gehoord sentiment. Het denkvermogen niet inspannend laat ik het tot mij doordringen, gedachteloos dus, wat met het tijdstip te maken zal hebben. Ik schrijf het wel op. Net als dit: met bakstenen in de tas willen ‘opstandelingen’ protesteren tegen de coronamaatregelen, meldt de nieuwsdienst daarna. En in de net weer geopende Engelse pubs overschreeuwen de bezoekers op ongepaste afstand de wind, zo stel ik mij voor, verzin ik voor deze column aan de hand van het weer dáárná voorgelezen bericht. Het overschreeuwen gebeurt bij herhaling, als echo’s. De wind zal de gemillimeterde schuimkraagjes in de pinten nauwelijks beroeren.
Zes maanden zijn voorbijgegaan. Heden ten dage ervaar ik zelf coronagedwongen onderhand te vaak dat ik volstrekt en uitgestrekt de dagen in ledigheid doorbreng. Of de wind nou uit oostelijke richting of uit westelijke richting waait.
Leegte vul ik op door te vluchten in gedichten van Willem Wilmink. Laatst in Het wordt ochtend in de stad *. Met als laatste strofe:
Mens, het leven nam ons allen op de korrel,
en de dood genaakt met klapperend gebit.
Wij verlangen naar het uur dat de eerste borrel
goed en wel weer achter onze kiezen zit.
Of zou het zo zijn? Dat voor het gevoel van Wilmink en dat van mij de aarde plat is *.
En elke ster gewoon een gat in ’t blauw gewelf.
Ze zeggen dat de aarde draait.
Ja…misschien als het heel hard waait,
maar niet vanzelf!
- Uit de bloemlezing uit het werk van Willem Wilmink Ik had als kind een huis en haard.
Jan Stoop, 7-7-2020