Bij tijd van leven worden gebeurtenissen en belevenissen als prestaties, werk, ontmoetingen zonder haast sluipend herinneringen. Ook wat nog min of meer zichtbaar is. Invoelend in de vorm van bewaarde kranten, opgeslagen teksten en foto’s, dia’s en films en bewaarmappen. Dat zijn de herinneringen die je nog het makkelijkst in je geheugen kunt terugroepen. Ze liggen als het ware voor het grijpen. Je álles voorstellen wat in het verleden gebeurd is, wat je vroeger gezien en gehoord hebt, is te veel gevraagd. Of je hebt het grondig verborgen.
Herinneringen kunnen zoet zijn. Maar ook minder zoet, zuur zelfs om te vergeten. Zeker als je in de leeftijd zit die in dit ontwrichtend tijdsgewricht je maakt tot een risicogroepslid.
OK, je leven gaat verder. Maar je weet niet goed meer waarheen. “Wie stevig eet, drinkt stevig; wie stevig drinkt, slaapt stevig; wie stevig slaapt, zondigt niet, gaat rechtstreeks naar de hemel”, luidt een Engels spreekwoord. Ik hou het op een miserabele vertaling.
Het is een kwestie van ouder worden, het énige middel om langer te leven. Vind, net als in de woestijn, maar eens een uitweg. En: Wat is het pad voor iemand die geen heremiet is? Kronkelig? Vol hobbels? Ingewikkeld? Een pad van het oude normaal naar het nieuwe (ab)normaal?
Heeft het c-virus wel een verhaallijn?