Lees alle columns van Jan Stoop op www.borneinbeeld.nl.
Het meisje keek mij vragend aan. Alsof ze op dat moment de vraag verzon, was ze bijna in de bibliotheek in het Kulturhus tegen mij aangebotst. Ze kwam mij niet bekend voor, ook niet vaag bekend.
(Later toen ik dit allemaal opschreef deed ze me wel denken aan een gedicht van Simon Vinkenoog. Het stamt uit de jaren 1950/1951 en heet Leeftijd dertien. Ik weet nog hoe het begint, zo: toen ik nog jong als speelgoed was/mijn avondmaal van voren soep/van achter te vroeg van tafel opstaan/de schooltijd de middagboterham het/glas melk van 12 tot 2 klaargezet/het speelkwartier bomen met zoethout/knoopjesdrop en drie voor/een cent – begon het niet zo? …..het is het kind waarvan de verandadeuren zijn open blijven staan…..)
Meneer, wat is uw favoriete emoji, vroeg ze mij.
Tja…,eh…,eh, stamelde ik, beseffend dat de woordwaarde als bij scrabble onbeduidend laag is. Emoji komt in mijn dikke van Dale anno 1992 in de buurt van emotie niet voor. Daarmee zal het te maken hebben, dacht ik. Het lijkt wel Japans. Ik zei het niet. Het moet grappig zijn, probeerde ik. Het kan ook droevig zijn, corrigeerde ik. Radertjes in mijn hoofd draaiden, zoemden wat geen zoemen was en zochten een puntig nippeltje. Emoji. Het kan iets zijn dat je in een doosje opsluit. Het kan een raadsel zijn. Of een surprise. Of een trucje. Het moet iets zijn dat bij de tijdgeest past. Dacht ik. Zei ik niet.
Het meisje toverde een glimlach op haar gezicht. Een brede glimlach, die zei: ik weet het wel. Een emoji is een poppegezicht dat laat zien hoe jij je voelt. Dan hoef je het niet op te schrijven. Je wenkbrauwen, je ogen, je mond, die vertellen het wel.
Ik zette mijn bril af en plooide mijn gezicht. Meisje, ik ken je niet. Maar jij, jij bent nu mijn emoji, mijn fantastische emoji. Een meisje dat glimlachend van achter dikke gordijnen verandadeuren opent.
Jan Stoop, 1-9-2020