De Bornse Marianne Webster heeft in maart 2018 haar enig kind, haar 18-jarige zoon Mike, verloren aan de meningokokbacterie. Naar aanleiding van deze heftige gebeurtenis heeft ze haar leven radicaal omgegooid, onder andere door vrijwilliger te worden in een hospice. In deze column vertelt ze wat haar heeft geraakt of welke nieuwe inzichten ze heeft gekregen, na de dood van haar kind.
Als je, zoals ik, bijna de 50 jaar aantikt, dan is de kans groot dat je al eens het overlijden van een dierbare hebt meegemaakt. Zelf heb ik mijn vader en alle grootouders verloren in de loop der jaren. En toen, toen verloor ik mijn kind… Wat voelde dat rouwproces anders!!
Daar waar ik bij het overlijden van mijn vader en grootouders mijn leven verder leefde, met af en toe de gedachten bij hen in verdrietige momenten, was het bij Mike precies andersom. Het leven stopte en hij zat 24 uur per dag in mijn gedachten, of ik wilde of niet. ‘s Nachts waren er de nachtmerries en overdag associeerde ik alles wat ik deed of zag met hem, de hele dag door. Ook zag ik overal moeders samen met hun zonen of trotse oma’s die met een kleinkind in de buggy aan het wandelen waren. Dit waren (en zijn nog steeds) zulke heftige pijnpunten voor mij; dat ik nooit meer mam genoemd word en nooit oma zal kunnen worden. De gevoelens van verdriet en jaloezie daarover waren verstikkend en ik snakte ernaar om weer eens een geluksmoment te hebben! Maar als er dan eens iets gebeurde waar ik over moest lachen, dan kreeg ik een schuldgevoel! Want hoe kon ik nou ergens van genieten, terwijl mijn kind dood was?! Kortom, ik wist niet hoe ik om moest gaan met het feit dat ik van een zichtbaar trotse moeder onvrijwillig getransformeerd was in een onzichtbaar rouwende moeder en geknakt mens.
De mensen in mijn omgeving wisten ook niet goed hoe ze met mij om moesten gaan. Er waren mensen die in de supermarkt snel de andere kant op liepen, als ze mij zagen. Of mensen die niet wisten wat ze tegen me moesten zeggen. Mike was bijvoorbeeld nog niet eens begraven, toen me werd gevraagd: “Gaat het weer een beetje??” Twee dagen na zijn overlijden, notabene! Of een maand later: “Heb je het al een plekje kunnen geven?” Het pijnlijkste was een opmerking van een vage kennis, die me na een paar maanden, bij de kassa van de supermarkt, vroeg of het nu weer ging. Ik was moe en verdrietig en had totaal geen zin om in een volle winkel uit te moeten leggen dat het niet zo lekker ging op dat moment. Ik haalde dus slechts mijn schouders op en zei alleen het woordje “Och”. Zegt zij bikkelhard: “Nog stééds niet?”, met de klemtoon op steeds. Dat soort opmerkingen kwamen toen keihard aan, maar met het verstrijken van de tijd ben ik met een steeds zachter wordende blik gaan kijken naar de meeste van deze mensen. Ik begrijp nu dat ze gewoon niet wisten wat ze moesten zeggen en dat ze het niet verkeerd bedoeld hebben. Maar in die tijd heb ik er heel wat tranen om moeten laten. Omdat schrijven mij helpt met een stukje verwerking van mijn frustraties en verdriet, heb ik toen het volgende gedicht geschreven over wat rouw allemaal met me doet.
Rouwen om mijn kind is niet alleen de stilte en de leegte die er is,
Maar ook het hervinden van de levensvreugde die ik zo ontzettend mis!
Rouw is niet alleen maar pijn en grote eenzaamheid,
Maar ook elke ochtend weer het besef: “Ik ben mijn kind echt voor altijd kwijt!”
Rouw is niet alleen maar tranen die stromen van verdriet,
Maar ook steeds weer die nachtmerrie waar je geen uitweg meer in ziet.
Rouw is niet alleen maar het grote gemis en de lege stoel,
Maar ook een lege toekomst zonder enig plan of doel.
Rouw is niet alleen maar zien: “Het leven gaat zonder hem door”,
Maar jezelf ook vaak afvragen: “Waar leef ik eigenlijk nog voor?”
Rouw is zo veel meer dan het verwerken van een verlies,
Waarin je te maken krijgt met allemaal verschillende emoties
Het is leren een heel ander leven te leven,
Zonder dat je daar een keus in is gegeven!
Heb dus alsjeblieft geduld met ouders in de rouw,
Want denk maar eens: “Wat als het ooit gebeurt met jou?”
Dan wil je toch ook graag weten,
Dat mensen jou en je kind nooit zullen vergeten??
Dus zie me, omhels me en noem alsjeblieft Mike’s naam,
Dat maakt het rouwen voor mij net een beetje minder eenzaam!
Nu zijn we 14 maanden verder en heb ik geleerd, dat het verlies van je kind té groot is om het een plekje te kunnen geven. Dat het verdriet blijft en het gemis alleen maar groter wordt. Maar wat ik óók heb geleerd, is dat het verdriet en gemis én het nieuwe leven naast elkaar kunnen bestaan. Het één sluit het ander niet uit. Maar het is wel echt een illusie, dat iemand ooit over de dood van zijn of haar kind heen kan komen. Het is meer een kwestie van zorgen dat je er niet aan onderdoor gaat!